تشویق:

تشویق بیشترین تاثیر را در افزایش رفتار صحیح دارد.با توجه به سن فرزندتان و نوع کار مثبتی که انجام داده است و در زمان و مکان مناسب، حتما عملکرد خوب او را تشویق و تحسین کنید. این تشویق ممکن است به صورتف در اغوش گرفتن و بوسیدن،واژه های مثبت مثل آفرین گفتن و یا جملاتی نظیر(من به تو افتخار می کنم) و غیره می باشد.

موضوع بسیار مهم این است که فرزندتان باید بفهمد که با تشویق، بعضی از رفتارها جز عادات روزانه اش می باشد. و به عنوان وظیفه برای وی مشخص شده است و قرار نیست که بابت آن هر روز تشویق شود.به طور مثال هر روز بابت مسواک زدن انتظار تشویق نداشته باشد.اگر دقت نشود تشویق به راحتی می تواند تبدیل به باج شود.تشویق، چه کلامی و یا غیر کلامی باید صادقانه باشد و رفتار اغراق گونه باعث می شود که آن تشویق اثر مثبت خود را نه تنها از دست بدهد بلکه جنبه منفی نیز پیدا کند.و تشویق دقیقا باید متناسب با ارزش کار باشد.

تنبیه

باید همیشه این دقت نظر را داشت که منظور از تنبیه هرگز و هرگز، کتک زدن نیست.کسی که در کودکی کتک خورده باشد در بزرگسالی حتما یا در مقابل زورگویی سریع تسلیم خواهد شد و یا اینکه خودش یک زورگوی تمام عیار خواهد شد.

یعنی یا یک فرد بی دست و پا و عرضه خواهد شد و یا اینکه تبدیل به یک انسان عقده ای خواهد شد.البته در جایی که فرزندتان کار خطرناکی انجام داد و یا فحش زشت به صورت عمدی و یا پرت کردن و شکستن، در این صورت پس از تذکر به وی و در صورت تکرار آن، باید متوجه شود که پدر و مادرش او را دوست دارند ولی آن رفتار بد را دوست ندارند.در این صورت اگر آن رفتار ادامه پیدا کرد نه از روی عصبانیت و خشم بلکه بصورت خودآگاه می شود روی پای وی زد و هرگز روی صورت و یا سر وی نباید زد.

ندیدن و نشنیدن:

بی توجهی در مقابل رفتار زشت و اشتباه،باید فضای واقعی باشد.یعنی کاملا بدون تغییر چهره، در واقع حتی اخم کردن خودش نوعی توجه است.

در این گونه موارد باید بسیار صبور بود.

زمانی که این بی توجهی صورت می گیرد فرزندتان می فهمد که این بی توجهی بخاطر کار اشتباه او بوده و سعی می کند بخاطر جلب نظر پدر و مادر دیگر آن کار را تکرار نکند.

در این بی توجهی باید حواسمان باشد که ممکن است او لجبازی هم بکند. و شروع کند به داد و فریاد کردن.در این صورت باید بیشتر صبور بود و هرگز اخم و یا چشم غره به وی نکنید. و اگر با او قهر کنید هم به نوعی توجه است و شما را از هدفتان دور می کند.

توصیه می شود که در این موارد پدر و مادر به زندگی عادی خودشان با آرامش ادامه دهند.

روش صحیح بی توجهی کردن بیشترین تاثیر را در کم کردن رفتار اشتباه فرزندان خواهد داشت.

محروم کردن:

پدر و مادر زمانی از این روش استفاده کنند که از قبل تذکرات لازم را به او داده باشند.این محروم کردن از چیز هایی مثل دیدن تلویزیون و یا حذف اسباب بازی ها باید باشد.

باید دقت کرد که این محروم سازی از نیازهای اولیه مثل غذا خوردن و یا دستشویی رفتن و خوابیدن ... نباشد.

رشوه دادن:

اگر قبل از آنکه فرزندتان کاری را انجام دهد به او قول پاداش بدهید، در واقع او را رشوه بگیر، بزرگ کرده اید.

(( اگر شب زود بخوابی برایت فلان چیز را می خرم.)) بعد از مدتی وی قبل از انجام کاری با پدر و مادر قید می کند اگر این کار را بکنم چه چیزی به من خواهی داد؟

تشویق هایی که تنبیه است:

یک روش بسیار بد بزرگترها این است که وقتی کودک به صورت غیر عمدی رفتاری را به اشتباه انجام می دهد و یا حرفی را اشتباه می گوید، بزرگترها می خندند در این جاست که کودکی که مفهوم خوب یا بد را نمی داند، فکر می کند کار خوبی کرده و یا حرف درستی زده و دوباره آن موضوع را تکرار می کند.

بزرگترها اول می خندند و بعد از مدتی تلاش می کنند که او را تربیت کنند و این کار بسیار اشتباهی است.

بی توجهی به رفتار خوب:

نادیده گرفتن رفتارهای خوب باعث کم شدن و یا از بین رفتن آن رفتار خوب می شود بی توجهی به رفتار بد و توجه به رفتار خوب باعث کاهش رفتار بد و تقویت رفتار خوب خواهد شد.

مثلا وقتی که او برای رسیدن به خواسته اش قشقرق به پا می کند هرگز نباید به خواسته اش توجه کرد.

ولی وقتی از راه درست برای رسیدن به خواسته اش تلاش کرد آن وقت است که باید به او توجه کرد تا او هم بفهمد که راه درست برای رسیدن به هدف حتما روش صحیح انتخاب کردن، است.

به همین دلیل است که این حرف کاملا صحیح می باشد که کودکان تنها بی تقصیران هستند.