دستور دادن و امر و نهی کردن بر خواسته از ضعف بزرگترها است، نه از سر اقتدار به معنای خرد برتر.

پدر ، مادر ، معلم یا هر کسی که از مکانیزم باید و نباید های اضافه و یا بکن و نکن های زیاد استفاده کنند دقیقا به فرزند و یا شاگرد اثبات می کنند که ضعیف هستند. و این رفتار دقیقا برخواسته از ضعف است.

به جز موارد استثنایی که اسمش هم روی آن است و گفته می شود ( استثناء ) هیچکس نباید دستور بدهد، فرقی نمی کند هر انسانی در هر مقامی( زن،شوهر،فرزند، خواهر و برادر...)نباید دستور بدهد، مخصوصا پدر و مادر به فرزند خود، بلکه باید از او خواهش کرد تا او هم مجبور شود مودبانه صحبت کند.در واقع مودب بودن را از پدر و مادر یاد می گیرد. وقتی پدر و مادر بدون دستور دادن در کلامشان اقتدار باشد، فرزندشان حتما آن را بدون مقاومت انجام خواهد داد. در واقع به گونه ای، دستور را با خواهش کردن محکم و مشخص داده ایم.

بطور مثال: اگرفرزندتان کار زشتی را انجام داد به جای دعوا و کتک زدن می توانیم محکم ولی صمیمانه به او بگویید که چون تو را خیلی دوست دارم دیگر اجازه انجام این کار را به تو نخواهم داد.

اگر فرزندتان هنوز کوچک است و با لجبازی کار زشت ادامه می دهد حتما با جدیت و صمیمیت به او بگویید که مثلا بخاطر این کارت، امروز تلویزیون نخواهی دید. و هر چه قدر تلاش کرد که این محروم شدن را برطرف کند، شما راضی نشوید.

و یا اینکه باید شب را زود بخوابی چون خواب دیر هنگام برای سلامتی ضرر دارد.اگر کودکی مقاومت کند و پیروز هم بشود در آینده که به دوران نوجوانی و یا جوانی رسید، آن وقت می خواهد شبها دیر به خانه بیاید. و آنجاست که کار تربیت بسیار سخت خواهد شد.و دیگر بحث اقتدار و جدیت اثر کمتری خواهد داشت.